13 . Lockdown

Jos zucht. Waarom komt haar moeder overal achter? Waarom bemoeit ze zich overal mee? Jos weet zeker dat haar moeder dit niet kan oplossen. Jos baalt dat haar moeder nu iedereen weer zo nodig moet bellen. Haar moeder bedoelt het goed, dat weet ze wel. Haar moeder was apentrots op het filmpje waarin Vivian, Klaartje en Jos op school aan het zingen waren en heeft het meteen op haar eigen Facebookpagina gedeeld. Het broertje van Jos heeft haar moeder ook het andere filmpje laten zien. Hetzelfde filmpje maar dan zijn hun hoofden varkenskoppen. De meeste commentaren daarop zijn:  ‘Je bent zelf een varken!’ of ‘Jaloers?’ of ‘varkens hebben meer verstand dan jij’ maar het is ook wel geliked en best veel gedeeld. Karlijn was in groep acht een vriendin samen met Meltem maar sinds ze in de brugklas zitten trekken ze alleen met elkaar op en niet meer met Jos. Eerst vond Jos dat heel erg maar nu niet meer. Vooral Meltem doet vaak gemeen tegen bijna iedereen en Karlijn… Ach Karlijn is gewoon een meeloper. Toch heeft Karlijn het varkensfilmpje op Instagram gezet.

“Dus,” hoort ze haar moeder zeggen aan de telefoon, “het was gewoon een onschuldig grapje. Dat vind jij echt.” Haar moeder schudt geïrriteerd haar hoofd. “Eerst zeg je dat jij het niet gedaan hebt. Nu zeg je dat het een onschuldig grapje is. Nou Karlijn. Ik kan daar niet erg om lachen.”
Ze perst haar lippen op elkaar en blijft nee-schudden. “Het spijt je? En je had het niet gedaan? Wat spijt je dan? Ik wil graag even… Nee…Ik wil even je moeder spreken.” Ze legt haar hand op haar telefoon en zegt tegen Jos: “Meltem heeft het gedaan, zegt ze.” Jos staat op, “Laat het nou, mam. Kijk” Jos laat haar telefoon zien “Het is al verwijderd.”
“Ja natuurlijk, dat zou er nog eens bij moeten komen dat die rotmeiden… Ja hallo, hier met Marije de moeder van Jos. Heb je gezien wat Karlijn op Instagram heeft gezet?” Haar moeder luistert en knikt dan. “Dus Meltem heeft op de telefoon van Karlijn…” Ze fronst. “Nou, mooie vriendin…Nee dat snap ik wel. Ze heeft gewoon niet kunnen overzien wat de gevolgen zijn van zoiets…”

‘Bladiebladiebla’ denkt Jos, ze hoopt maar dat haar moeder niet ook nog eens Meltem gaat bellen. Ze loopt naar de keuken en schrijft ‘Ik ben even naar Klaartje’ op het kleine schoolbordje dat naast de koelkast hangt. Ze doet haar jas aan en schrijft eronder: ‘ben zo terug’. Ze weet best dat haar moeder vindt dat ze binnen moet blijven. Er is Lock-down. Dat betekent dat bijna alles dicht is. Haast alle winkels, sport gaat niet door. Na de vakantie krijgen ze voorlopig online les. Je mag buiten met niet meer dan twee personen bij elkaar zijn. Zelfs met kerstmis mag je niet bij elkaar zijn. Leuk voor opa en oma, zeg. Die zitten daar maar op hun flatje te koekeloeren. En voor tante Dinie is het helemaal erg. Die woont in een huis voor mensen die zeg maar niet helemaal goed zijn. Die heeft het syndroom van Down. Ze snapt er niks van altijd logeert ze met kerst bij hun en dit jaar mag ze niet eens gaan werken. Nou stelt dat niet zoveel voor. Ze rolt veters op of pakt krulspelden in, dat soort werk. Maar voor haar is het belangrijk. “Jij hebt toch ook f…f…f..veters” heeft ze wel eens uitgelegd, “zonder f…f…f..veters gaat iedereen f…f…f…f… vallen.”

Jos krijgt een appje binnen.
Klaartje: ’Filmpje is eraf!’
Jos appt een smiley terug en dan ‘Ik sta bijna voor je deur.’
Ze krijgt een sippe smiley binnen. ‘Ik zit in garantie’
Jos stuurt een vraagteken terug. ‘Quarantaine. Stomme autocorrect.’
‘Ik ben er al.’ Jos staat voor het huis van Klaartje. Normaal zou ze achterom gaan maar nu blijft ze staan voor de voortuin. Het raam boven de voordeur gaat open.
“Mamma is ziek” roept Klaartje, “we moeten allemaal binnenblijven.”
“Hoe moet dat dan?” vraagt Jos, “Wie zorgt er dan voor jullie?”
“Gewoon. Mamma. Ze is gaan testen en het was positief, dus ze heeft corona.” Klaartje leunt gevaarlijk ver naar buiten. “Ze is niet doodziek. Ik help haar en de tweeling is tot nu toe best lief. En mijn zusje Annika helpt ook. Alleen Sepp, dat is wel erg want die zou naar opa en oma gaan in de vakantie maar dat kan nu niet.”
“Oh” zegt Jos dom. Ze weet niet wat ze moet zeggen. “Ik weet niet wat ik moet zeggen” roept ze dan maar. “Kan ik iets doen?” Klaartje draait zich om, “Ik kom eraan” zegt ze tegen iemand achter haar. “Ik moet gaan” roept ze naar beneden “Sepp heeft gepoept die moet ik…” Ze draait zich om. “Oh nee. Sepp dat is toch vies! Niet doen!” Ze draait zich weer naar Jos. “Sepp moet in de douche. We appen. Oké?” en het raam gaat dicht.

“Ja…Dat is zo. Ik zou zelf ook niet makkelijk om hulp vragen. Maar fijn dat jullie al corona gehad hebben. Of ja. Ik bedoel…” de moeder van Jos lacht, “Ik breng een ovenschotel en wat boodschappen. Stel dat Klaartje en Annika ook ziek worden dan kijken we wel weer verder. Maar als Sepp en de tweeling al van de vloer zijn dan…”
Kijk nu is het wel fijn dat haar moeder zo’n bemoeial is. Ze heeft mooi even geregeld dat de jongste drie kinderen door hun oom en tante worden opgehaald. Haar moeder heeft Klaartje zo ongeveer gedwongen om het telefoonnummer van haar tante te geven. Klaartjes moeder wil altijd alles alleen oplossen. Mooi niet. Dat kan nu echt niet.
Jos snuift. Lasagne. Lekker. Straks even langsbrengen.